Ποιός απο εσάς μπορεί να πει - με το χέρι σην καρδιά - οτι δεν ζήλεψε τον Δία;
Μεγαλύτερη περσόνα απ'αυτόν , δεν έχει. Larger than life , που θα έλεγαν οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι.Ανέτρεψε καθεστώτα με το πολυμήχανο και δόλιο μυαλό του. Υπήρξε δικαστής και τιμωρός σε όποιον τολμούσε να τον αψηφήσει. Το εγώ του ξεπερνούσε κάθε όριο , ακόμα και τα όρια των υπολοίπων θεών και θεοτήτων . Και δεν χρειάζεται να αναφερθώ , καν , στις σεξουαλικές ορμές του - μόλις συνειδητοποίησα ποιός είναι το είδωλο του Μπερλουσκόνι...
Anyway , η αρχαία ελληνική μυθολογία , αν έπρεπε να έχει ένα πρωταγωνιστή , αυτός σίγουρα θα ήταν ο Δίας - μα τω Δία .Οι κεραυνοί του ήταν το λιγότερο που θα είχες να φοβηθείς απαξ και έμπαινες στη λίστα με τους εχθρούς του. Ο άτιμος είχε απεριόριστη φαντασία στο πως τιμωρούσε, όπως και στο πως κατακτούσε. Και εγώ , από μικρή με το σύνδρομο " αγαπάμε τους χαμένους - στηρίζουμε τους πονεμένους " , προσπαθούσα να φανταστώ πως , όλοι αυτοί οι χαροκαμένοι / τιμωρημένοι , άντεχαν τόσα δεινά .Αδιανόητο...
Η περίπτωση του Άτλαντος με άφησε άφωνη και τρομοκρατημένη για αρκετές σχολικές ώρες. Δεν μπορούσα να φανταστώ , να διανοηθώ το είδος της τιμωρίας. Στο δικό μου το μυαλό , ακόμα και η αηδιαστική περίπτωση του Προμηθέως - ξέρετε , με τον ήρωα δεμένο σε ένα βράχο και ένα γλυκό πουλάκι να του λέει καλήμερα , κ α θ ε μ ε ρ α, τρώγοντάς του το συκώτι και αυτό το απέθαντο να ξαναγεννιέται , κ α θ ε μ ε ρ α - μου φαινόταν πιο...πιο...πιο κοντά στα γούστα του σαδιστή Δία - μα τω Δία. Άρα πιο αναμενόμενο. Αλλά να τιμωρήσεις κάποιον , έστω και τον γιό ενός Τιτάνα , βάζοντάς τον να σηκώνει στους ώμους του τον Ουράνιο Θόλο ήταν ...ήταν...ήταν εξωφρενικό ! Ποιός αντέχει τόση ευθύνη ; Όχι τον πόνο , όχι το βάρος αλλά την ΕΥΘΥΝΗ...
Για αρκετές νύχτες έβλεπα εφιάλτες ότι σήκωνα στους ώμους μου το σπίτι μου , το σχολείο μου - ακόμα και το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς μου είδα μια φορά ! Τον Δια - μα τω Δία - δεν τον ονειρεύτηκα ποτέ , ούτε καν ως μια απρόσωπη παρουσία .Έβλεπα όμως πρόσωπα οικεία , γνωστά να με κοιτάζουν στα μάτια σαν να μου λένε : κράτα , κράτα γερά ! σε εσένα στηριζόμαστε! Ποιός; Εγώ , που με το ζόρι σήκωνα τη σχολική μου σάκα.Και ξύπναγα πάντα έντρομη - και με τη κουβέρτα τυλιγμένη γύρω απο τον λαιμό μου , από τις πολλές στροφές που έκανα στο κρεβάτι μου ! Ευτυχώς λίγες ημέρες μετά , κάτι άλλο τράβηξε τη προσοχή του παιδικού μου μυαλού και ο Άτλας με την τιμωρία του ξεθώριασε με το χρόνο.
Μεγαλώνοντας , παρατηρούσα οτι η τιμωρία του Ατλαντος δεν παρέμενε στα μυθολογικά πλαίσια, αλλά διείσδυε στην καθημερινότητα της πραγματικής ζωής . Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, παρατηρούσα πάντα τον κόσμο γύρω μου. Τους ανθρώπους στα λεωφορεία , τους συνάδελφους στη δουλειά ,όσους περπατούσαν δίπλα μου, τους συγγενείς και τους γνωστούς μου.Όλοι ανεξαιρέτως , κάποια στιγμή στη ζωή τους , είχαν αυτό το ύφος : σαν να κουβαλούν το βάρος του κόσμου στους ώμους τους...
Συμπέρανα , σχετικά αργά , οτι όλοι κρύβουμε έναν Άτλα μέσα μας .Είτε σηκώνουμε ένα βάρος δικό μας, προσωπικό μας , είτε το βάρος ενός λαού , μιας εποχής .Και Δίες - μα τω Δία - ζουν , κυκλοφορούν και αναπνέουν εις βάρος μας , γύρω μας , παντού.Η διαφορά με τη μυθολογία είναι ότι ο Δίας του τότε , ήταν ανίκητος , ένα δεδομένο σαν αλυσίδα κατάδικου στα πόδια σου.Ζούσες επειδή σου το επέτρεπε - βίωνες τις τιμωρίες που σου επέβαλε επειδή δεν υπήρχε άλλη εναλλακτική. Εμείς , οι Άτλαντες της σύγχρονης εποχής κουβαλάμε βάρη , ευθύνες και ενοχές - άλλα είναι δικά μας , κατάδικά μας και άλλα δανεικά , κληρονομικά . 'Οσες εποχές και αν αλλάξουν , οι ανθρώπινες ευθύνες θα υπάρχουν , όσο υπάρχουν άνθρωποι . Οι επιλογές μας έχουν συνέπειες που καθορίζουν την ιστορία - προσωπική και μη. Λάθη θα γίνονται , κόσμος θα πληγώνεται , ευθύνες θα καταλογίζονται . Θα καταλογίζονται; Ναι , η διαφορά με τη μυθολογία έγκειται στο γεγονός οτι δεν είμαστε άβουλα πιόνια - όσο πιο νωρίς το αντιληφθούμε αυτό τόσο το καλύτερο για όλους. Οι Δίες μας δεν έιναι ανίκητοι , δεν είναι δεδομένοι . Τα βάρη μπορούν και πρέπει να μοιράζονται σωστά και ακριβοδίκαια , στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό.Και οι Δίες αυτού του κόσμου μπορούν και πρέπει να έχουν όρια ανθρώπινα , βατά και επανεξεταζόμενα .
Και όλοι εμείς , οι Άτλαντες της εποχής μας , με τόσα βάρη στους ώμους μας , τόσες ευθύνες , πρέπει να βρίσκουμε χρόνο να αξιολογούμε την όποια κατάσταση , το όποιο καθεστώς .Όπως λέει και το παλιό ρητό , ο άνθρωπος μπορεί τα πάντα να κάνει αρκεί να το θελήσει ...
Μα τω Δία!
Μεγαλύτερη περσόνα απ'αυτόν , δεν έχει. Larger than life , που θα έλεγαν οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι.Ανέτρεψε καθεστώτα με το πολυμήχανο και δόλιο μυαλό του. Υπήρξε δικαστής και τιμωρός σε όποιον τολμούσε να τον αψηφήσει. Το εγώ του ξεπερνούσε κάθε όριο , ακόμα και τα όρια των υπολοίπων θεών και θεοτήτων . Και δεν χρειάζεται να αναφερθώ , καν , στις σεξουαλικές ορμές του - μόλις συνειδητοποίησα ποιός είναι το είδωλο του Μπερλουσκόνι...
Anyway , η αρχαία ελληνική μυθολογία , αν έπρεπε να έχει ένα πρωταγωνιστή , αυτός σίγουρα θα ήταν ο Δίας - μα τω Δία .Οι κεραυνοί του ήταν το λιγότερο που θα είχες να φοβηθείς απαξ και έμπαινες στη λίστα με τους εχθρούς του. Ο άτιμος είχε απεριόριστη φαντασία στο πως τιμωρούσε, όπως και στο πως κατακτούσε. Και εγώ , από μικρή με το σύνδρομο " αγαπάμε τους χαμένους - στηρίζουμε τους πονεμένους " , προσπαθούσα να φανταστώ πως , όλοι αυτοί οι χαροκαμένοι / τιμωρημένοι , άντεχαν τόσα δεινά .Αδιανόητο...
Η περίπτωση του Άτλαντος με άφησε άφωνη και τρομοκρατημένη για αρκετές σχολικές ώρες. Δεν μπορούσα να φανταστώ , να διανοηθώ το είδος της τιμωρίας. Στο δικό μου το μυαλό , ακόμα και η αηδιαστική περίπτωση του Προμηθέως - ξέρετε , με τον ήρωα δεμένο σε ένα βράχο και ένα γλυκό πουλάκι να του λέει καλήμερα , κ α θ ε μ ε ρ α, τρώγοντάς του το συκώτι και αυτό το απέθαντο να ξαναγεννιέται , κ α θ ε μ ε ρ α - μου φαινόταν πιο...πιο...πιο κοντά στα γούστα του σαδιστή Δία - μα τω Δία. Άρα πιο αναμενόμενο. Αλλά να τιμωρήσεις κάποιον , έστω και τον γιό ενός Τιτάνα , βάζοντάς τον να σηκώνει στους ώμους του τον Ουράνιο Θόλο ήταν ...ήταν...ήταν εξωφρενικό ! Ποιός αντέχει τόση ευθύνη ; Όχι τον πόνο , όχι το βάρος αλλά την ΕΥΘΥΝΗ...
Για αρκετές νύχτες έβλεπα εφιάλτες ότι σήκωνα στους ώμους μου το σπίτι μου , το σχολείο μου - ακόμα και το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς μου είδα μια φορά ! Τον Δια - μα τω Δία - δεν τον ονειρεύτηκα ποτέ , ούτε καν ως μια απρόσωπη παρουσία .Έβλεπα όμως πρόσωπα οικεία , γνωστά να με κοιτάζουν στα μάτια σαν να μου λένε : κράτα , κράτα γερά ! σε εσένα στηριζόμαστε! Ποιός; Εγώ , που με το ζόρι σήκωνα τη σχολική μου σάκα.Και ξύπναγα πάντα έντρομη - και με τη κουβέρτα τυλιγμένη γύρω απο τον λαιμό μου , από τις πολλές στροφές που έκανα στο κρεβάτι μου ! Ευτυχώς λίγες ημέρες μετά , κάτι άλλο τράβηξε τη προσοχή του παιδικού μου μυαλού και ο Άτλας με την τιμωρία του ξεθώριασε με το χρόνο.
Μεγαλώνοντας , παρατηρούσα οτι η τιμωρία του Ατλαντος δεν παρέμενε στα μυθολογικά πλαίσια, αλλά διείσδυε στην καθημερινότητα της πραγματικής ζωής . Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, παρατηρούσα πάντα τον κόσμο γύρω μου. Τους ανθρώπους στα λεωφορεία , τους συνάδελφους στη δουλειά ,όσους περπατούσαν δίπλα μου, τους συγγενείς και τους γνωστούς μου.Όλοι ανεξαιρέτως , κάποια στιγμή στη ζωή τους , είχαν αυτό το ύφος : σαν να κουβαλούν το βάρος του κόσμου στους ώμους τους...
Συμπέρανα , σχετικά αργά , οτι όλοι κρύβουμε έναν Άτλα μέσα μας .Είτε σηκώνουμε ένα βάρος δικό μας, προσωπικό μας , είτε το βάρος ενός λαού , μιας εποχής .Και Δίες - μα τω Δία - ζουν , κυκλοφορούν και αναπνέουν εις βάρος μας , γύρω μας , παντού.Η διαφορά με τη μυθολογία είναι ότι ο Δίας του τότε , ήταν ανίκητος , ένα δεδομένο σαν αλυσίδα κατάδικου στα πόδια σου.Ζούσες επειδή σου το επέτρεπε - βίωνες τις τιμωρίες που σου επέβαλε επειδή δεν υπήρχε άλλη εναλλακτική. Εμείς , οι Άτλαντες της σύγχρονης εποχής κουβαλάμε βάρη , ευθύνες και ενοχές - άλλα είναι δικά μας , κατάδικά μας και άλλα δανεικά , κληρονομικά . 'Οσες εποχές και αν αλλάξουν , οι ανθρώπινες ευθύνες θα υπάρχουν , όσο υπάρχουν άνθρωποι . Οι επιλογές μας έχουν συνέπειες που καθορίζουν την ιστορία - προσωπική και μη. Λάθη θα γίνονται , κόσμος θα πληγώνεται , ευθύνες θα καταλογίζονται . Θα καταλογίζονται; Ναι , η διαφορά με τη μυθολογία έγκειται στο γεγονός οτι δεν είμαστε άβουλα πιόνια - όσο πιο νωρίς το αντιληφθούμε αυτό τόσο το καλύτερο για όλους. Οι Δίες μας δεν έιναι ανίκητοι , δεν είναι δεδομένοι . Τα βάρη μπορούν και πρέπει να μοιράζονται σωστά και ακριβοδίκαια , στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό.Και οι Δίες αυτού του κόσμου μπορούν και πρέπει να έχουν όρια ανθρώπινα , βατά και επανεξεταζόμενα .
Και όλοι εμείς , οι Άτλαντες της εποχής μας , με τόσα βάρη στους ώμους μας , τόσες ευθύνες , πρέπει να βρίσκουμε χρόνο να αξιολογούμε την όποια κατάσταση , το όποιο καθεστώς .Όπως λέει και το παλιό ρητό , ο άνθρωπος μπορεί τα πάντα να κάνει αρκεί να το θελήσει ...
Μα τω Δία!
