ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΠΑΓΟΣ

  Έχω στο μυαλό μου μια υπέροχη εικόνα που είδα κάπου, κάπως , κάποτε : ένας καταρράχτης λάβας..μου φάνηκε τόσο φυσιολογική εικόνα που μόνο όταν κάποιες ημέρες αργότερα είδα μια φωτογραφία καταρράχτη νερού - δέχομαι ηλεκτρονικά μηνύματα με ωραίες εικόνες σχεδόν καθημερινά ! -  συνειδητοποίησα οτι κάτι δεν πάει καλά.Λίστα ελέγχου : νέρο σε καταρράχτη = φυσιολογικό ( τσεκ ) , φωτιά σε καταρράχτη = φυσιολογικό ( τσεκ )....Τσεκ;;; Οκ , επαναπροσδιορισμός φυσιολογικού.Λάβα και νερό , φωτιά και παγός , γιν και γιανγκ.Όλα φυσιολογικά , ως εδώ. Ως εδώ;Ως εκεί , ως και παραπέρα.Τι είναι αυτό που κρίνει κάτι ως φυσιολογικό; Η λάβα που κυλά καίγοντας τα πάντα στο διάβα της δεν υπολογίζει αν είναι στο χείλος ενός ηφαιστείου ή στο χείλος ενός γκρεμού - όπως και αν πέσει , το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο : όλα στάχτη .Κρίνουμε λοιπόν εκ του αποτελέσματος; Κρίνουμε με κλειστά μάτια , χωρίς εικόνες να μας παραπλανούν, χωρίς λεζάντες να μας καθοδηγούν, χωρίς ταμπέλες να μας κατηγοριοποιούν.Το αυθόρμητο της ψυχούλας μας δεν πέφτει έξω, το ένστικτο μας οδηγεί στο γνήσιο και αδιαφορεί στο δήθεν.

  Η εικόνα με τον καταρράχτη του νερού αρχειοθετήθηκε στα έγγραφά μου για μελλοντική χρήση. Η εικόνα με τον καταρράχτη της λάβας έγινε ταπετσαρία στον υπολογιστή μου. Δεν με αφορά κουβέντα περί φυσιολογικού - ποτέ δεν με αφορούσε .

  Γιατί εγώ , καλέ μου   , αγαπάω με το ένστικτο και όχι με τα μάτια...Αγαπάω τη φωτιά , αγαπάω και τον πάγο...Και αυτά αγαπούν εμένα ...

" ΑΠΕΡΙΓΡΑΠΤΗ... "

 "Δεσποινίς Κυδωνάκη, είστε...είστε...είστε απερίγραπτη ! Αυτό είστε ! " . Αυτή ήταν η πρώτη φορά που χρεώθηκα το εν λόγω επίθετο. Ήταν ....ασπρόμαυρη χρονιά ήταν - ας το αφήσουμε εδώ...Ο τότε καθηγητής της βιολογίας - και άνθρωπος της τάξης και οργάνωσης, με το στανιό - με έσυρε στο γραφείο του λυκειάρχη , "προς τη πρέπουσα τιμωρία για τις πομπές μου " - όπως τόνιζε ο ίδιος  κάθε δύο βήματα , με βροντερή φωνή , να ακούνε οι συμμαθητές μου και να ...σκιάζονται. Ποιές ήταν οι πομπές μου; " Κύριε λυκειάρχα , η δεσποινίς Κυδωνάκη , ερωτοτροπούσε με αγνώστων στοιχείων νεαρό έξω απο το σχολείο , στη γωνία που βρίσκεται το περίπτερο ! Εν ώρα μαθήματος , ήτο στη γωνία και ερωτοτροπούσε !!!! " . Πνιγμένη από το δίκιο μου , απάντησα αυτόματα , χωρίς σκέψη , με εξίσου δυνατή φωνή : " Τι λέτε κύριε καθηγητά; εδώ δεν έχω σταυρώσει γκόμενο από την αρχή της χρονιάς - και έχουμε Δεκέμβρη ! - και μου λέτε οτι ερωτοτροπούσα στη γωνία ; παίζετε με τον πόνο μου και εσείς;! " . ΄Σ΄ αυτό το σημείο , έπεσε το κοσμητικό επίθετο της ...απερίγραπτης, από τον λυκειάρχη που προσπαθούσε ταυτόχρονα να βρει καρέκλα για τον κατηγορώ- καθηγητή που από κόκκινος-κόκκινος έγινε άσπρος-άσπρος...

 Αποβολή πήρα , φυσικά , όχι για ερωτοτροπίες - αποδείχθηκε περίτρανα η αθωότητα μου από μάρτυρες που με είχαν δει μέσα στο σχολείο την εν λόγω ώρα του ...κακουργήματος  - αλλά γιατί ανέβασα επικίνδυνα τη πίεση του καθηγητή που με κατηγορούσε ...Από τότε , επίσης ,δεν δάνεισα ξανά μπουφάν σε συμμάθήτρια μου...

 Έκτοτε , το " απερίγραπτη " το άκουσα αρκετές φορές , αλλά καμμία από αυτές τις φορές  , δεν εντυπώθηκε τόσο έντονα στη μνήμη μου , οσο για το επεισόδιο της ερωτοτροπίας στη γωνία ! Δεν μπορώ να θυμηθώ , παρά μονάχα φαντάζομαι το πως θα αισθάνθηκα εκείνες τις στιγμές.Ντροπή;μπα...δεν είχα κάνει κάτι για να ντρέπομαι.Θυμό; σίγουρα , έφηβη ούσα και με το δίκιο στο μέρος μου , ο θυμός μου πρέπει να ήταν ...εξωπραγματικός ! Ούτε καν θυμάμαι την αντίδραση των γονιών μου στη τιμωρία , στην αποβολή - μιας ημέρας.Το διάλογο όμως με τους ...συμπρωταγωνιστές μου τον θυμάμαι λέξη προς λέξη.Τα βλέμματα που έλαβα , το ίδιο.Είναι αξιοπερίεργο το τι επιλέγεται να κρατηθεί στο ...σκληρό δίσκο της μνήμης μας. Το πως αλλάζει χρώμα , γεύση και άρωμα ένα γεγονός , με το πέρασμα του χρόνου.Λειαίνονται οι γωνίες , γλυκαίνει η γεύση και το όλο γεγονός παίρνει τη μορφή ενός παραμυθιού.Σαν κάποιος να το διηγήθηκε, οπως πρέπει για ένα παραμύθι : " Ήταν μια φορά και ένα καιρό μία κοπέλα ...απερίγραπτη... "