ΜΟΝΑΔΙΚΗ...

Από μικρή ήθελα να γίνω μοναδική.
Μοναδική και εισοδηματίας.
Κάτι σαν το τερπνόν μετα του ωφελίμου δηλαδή.Να λάμψει το αστέρι μου χωρίς να με απασχολούν ποταπά θέματα όπως , η διαβίωση και το προς το ζειν .Τα είχα φτιάξει μια χαρά στο μυαλό μου ...Δεν είχα ιδέα σε τι ήθελα να διαπρέψω , αλλά ήθελα να είμαι η μια και μοναδική σε αυτό.Φαντασία πλούσια από τα πρώτα  κιόλας χρόνια μου , έφτιαχνα σενάρια στα οποία πρωταγωνιστούσα ,άλλοτε ως διάσημη τραγουδίστρια ή/και ηθοποιός,άλλοτε ως ερευνήτρια που έβρισκε από το τρόπο καταπολέμησης μιας ασθένειας ως το μυστικό της ζωής.Μέχρι και το λόγο που θα έβγαζα όταν θα μου απένειμαν το Νομπέλ, είχα έτοιμο.Διότι , τι να την κάνεις τη φαντασία αν δεν είσαι εσύ το πρώτο όνομα στη μαρκίζα;...Σωστά; Σωστά...

Προετοιμασμένη για δάφνες και μεγαλεία , λοιπόν...Για αυτό που δεν ήμουν προετοιμασμένη ήταν για το πόσο απογοητευτικά διαφέρει η φαντασία με τη πραγματικότητα.Κανένα ταλέντο μου δεν αναγνωριζόταν όπως του έπρεπε: στο ωδείο δεν είχα τη καλύτερη φωνή , στα θεατρικά έργα δεν μου δόθηκε ο πρώτος ρόλος [ πάντα αυτή η αντιπαθητική συμμαθήτριά μου , με τα ξανθά μαλλιά και τα γαλανά μάτια ήταν η πρωταγωνίστρια ]. Στη χημεία ακόμα πιο σκούρα τα πράγματα  - όχι επιτυχή έρευνα , ούτε δύο στοιχεία που να μη προκαλούν έκρηξη σε συνδυασμό δεν μπορούσα να αναμείξω.Και το τελειωτικό χτύπημα : το όνειρο του εισοδηματία έσβησε για πάντα όταν συνειδητοποίησα οτι μόνο με ένα θαύμα θα μπορούσα να αποκτήσω την οικονομική άνεση που ονειρευόμουν - και ως γνωστόν , θαύματα δεν γίνονται.

Το όνειρο της μοναδικότητας όλο και απομακρυνόταν.Μέτριο ανάστημα , μέτρια εμφάνιση , μέτρια μαθήτρια , μέτρια φωνή και πάει λέγοντας.Μα όλα μέτρια πια;Εγώ αλλιώς το είχα δει το έργο να εκτυλίσσεται.Τώρα , φαινόταν οτι ακόμα και για κομπάρσος θα έπρεπε να το παλέψω.Και αυτό και έκανα.Τελείωσα το σχολείο - μέτριος βαθμός- , έπιασα δουλειά /άφησα δουλειά / άλλαξα δουλειά [ το μοτίβο της δουλειάς επαναλήφθηκε αρκετές φορές ].Μέτρια, μέτρια , μέτρια...

Όταν τα πάντα γύρω σου σε οριοθετούν και σε προσδιορίζουν είναι δύσκολο να μη μπεις στο τριπάκι και να το πιστέψεις και εσύ.Και αν πιστέψεις οτι είσαι ...στο μέτριο, το πιστεύουν και οι άλλοι γύρω σου.Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια , αρκετοί " λίγοι " άνθρωποι απο την ζωή μου - που τους έχρισα μοναδικούς ενώ δεν άξιζαν - και ανάλογες απογοητεύσεις απο ανθρώπους που πίστευα οτι θα είναι στη ζωή μου πάντα [ μεγάλη λέξη , το πάντα ...] και έφυγαν με τη πρώτη δυσκολία, για να καταλήξω στα εξής συμπεράσματα :
- ο,τι για εσένα είναι μοναδικό δεν χάνει τη μοναδικότητά του αν οι γύρω σου δεν συμφωνούν με αυτό, αρκεί να το πιστεύεις εσύ και φθάνει και περισσεύει.
- υπάρχουν πολλοί που θα σε χαρακτηρίσουν μέτρια , δεν υπάρχει ούτε ένας λόγος να τους πιστέψεις.
- μη βιάζεσαι να βαφτίσεις μοναδικούς αυτούς που σου δείχνουν ενδιαφέρον , μοναδικοί είναι όσοι μείνουν ως το τέλος δίπλα σου.

Άργησα αλλά επιτέλους κατάλαβα οτι όσο και αν κάποιοι σε απογοητεύουν - έστω και άθελα τους -δεν είναι επειδή είσαι λίγη ή μέτρια .Κάποια πράγματα , απλά δεν γίνονται , όπως κάποια υλικά απλά δεν δένουν μεταξύ τους.Τώρα προσπαθώ να περάσω στην " αντεπίθεση " : όσοι δεν με έχουν στη ζωή τους , δεν ξέρουν τι χάνουν - και εύχομαι να μη το μάθουν ποτέ γιατί η απογοήτευση θα είναι αβάσταχτη...Πρέπει δηλαδή να προσπαθήσω για να ανακτήσω το παιδικό μου "ψώνιο"! Ντεκαντάνς...

Εν μέρει , κατάφερα να πραγματοποιήσω το παιδικό μου όνειρο .Έγινα μοναδική αλλά όχι στο ευρύ κοινό , όχι διάσημη για το έργο μου και όχι μέσα απο δάφνες και στεφάνια : βγήκα μοναδική μέσα απο όλα όσα βίωσα , είμαι μοναδική στο πως αγαπάω και δίνομαι και έχω σταθερούς " θαυμαστές " που συμφωνούν στη μοναδικότητά μου και το αποδεικνύουν καθημερινά εδώ και πολλά χρόνια .Αν όλα αυτά δεν σε κρίνουν μοναδική , τίποτα άλλο δεν μπορεί ...Τώρα να μπορούσα να βρω και το τρόπο να γίνω εισοδηματίας...!

ΚΟΙΤΑ ΜΕ ...

  Κοίτα με , δες με ! Είμαι τόσο κοντά ...Απομακρύνεσαι , πάλι απομακρύνεσαι ...Τρέχω , αλλά δεν σε φτάνω .Μπαίνω στον ίσκιο σου , βυθίζομαι ...Φαντάζομαι το βλέμμα σου ...Όχι , όχι αυτό το βλέμμα , ΑΥΤΟ το βλέμμα σου , πάνω μου ...Θα το άντεχα λες; Γελάς για κάτι ανούσιο , προσωρινό . Τι να κάνω , τι να πω για να με δεις; Η νύχτα μου σε θέλει και εσύ ...εσύ δίνεσαι εκεί που δεν πονάει . Δεν βλέπεις; Κοίτα με ! Πως αντέχεις να ζεις στο λίγο; Θέλω τόσα πολλά και τα θέλω όλα για εσένα...Δορυφόρος σου είμαι , πως γίνεται να μη με βλέπεις; Τα πάντα , μ ΄ακούς; Πιο πολύ από όσο αντέχεις , από όσο φαντάζεσαι οτι μπορείς...Δες πόσο διάφανη είμαι , κοίτα με , είμαι ο καθρέφτης σου !

  ...Με κοιτάς...Αλήθεια ...Με κοιτάς! Ζαλίζομαι ...Λίγες ανάσες έχασα , θα ζήσω σου λέω !Τόσο φως ...για εμένα ; Κράτα με , όλα γυρίζουν ...Ζεστά , τόσο ζεστά...Κράτα με , μη σταματάς να με κρατάς! Με είδες ...Αλήθεια , με είδες ! Γελάς με το γέλιο μου - ακούς τη μουσική μας; Ζωή , πνίγομαι από ζωή , επιτέλους! Έχω τόσα να σου δείξω , δεν ξέρω απο που να αρχίσω ! Ναι , τρέχω , ξέρω οτι θα με πιάσεις όμως ...Με είδες ! Η φαντασία ωχριά , στο ορκίζομαι ! Οτι θες , όλα για εσένα , όλα για το φως σου ...Κλαίω; Βρήκε διέξοδο η χαρά , αυτό μόνο . Φως μου ...Τα πάντα , φως μου ...Το βλέμμα σου , ΑΥΤΟ το βλέμμα σου ...Για εμένα ! Κόμπος στο λαιμό ...Δεν φανταζόμουν , δεν μπορούσα να φανταστώ το πολύ σου ...Όλα , όλα μ ΄ακούς ;Όλα εδώ , στη θέση τους - το άκουσες και εσύ; σφράγισε ...Ότι έχω , ότι είμαι , μόνο κοίτα με ...Να βλέπω οτι με βλέπεις ...

  Τίποτα δεν είναι ίδιο, δες. Ακόμα και τα χρώματα φαίνονται αλλιώς. Θυμάσαι το πριν ; Ούτε και εγώ. Ξεθώριασαν όλα τα άλλα ...Υπάρχει μόνο το εδώ , το εδώ μας...Δεν βυθίζομαι / πετάω ...Δεν τρέχω / με έπιασες...Φως μου , φως μου ...Τα πάντα είναι εδώ ...Με κρατάς , σε έχω...Κοίτα με , ΠΕΘΑΙΝΩ  για το βλέμμα σου. Είναι για εμένα μόνο , λες. Γελάω γιατί σε πιστεύω ...Γελάω γιατί με είδες , επιτέλους με είδες ...

ΑΡΧΗ , ΠΑΛΙ...

   Νέα χρονιά ... Τις μισώ τις αρχές. Όλη αυτή η αβεβαιότητα , η αμηχανία , η άγνοια ...Το άγχος : " τώρα εγώ καλά κάνω ;" ,  "αν του πω αυτό θα το παρεξηγήσει;" , " να πάρω τηλέφωνο ή να περιμένω;" " που πάω ξυπόλητη στα αγκάθια;" . Το σφίξιμο στο στομάχι , είτε πρόκειται για νέα σχέση είτε για επαγγελματική αρχή . Είναι η ίδια αίσθηση που είχα όταν ερχόταν η σειρά μου να απαγγείλω ποίημα για τη σχολική γιορτή - ήθελα να ανοίξει η γη και να με καταπιεί ή έστω , ως δια μαγείας να μεταφερόμουν χρονικά δέκα λετπά αργότερα...Αλλεργία στα φώτα της δημοσιότητας , συν τοις άλλοις - πάντα στο τελευταίο θρανίο στη τάξη , πίσω πίσω .Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα .

  Η αρχή λοιπόν - όποια αρχή - πάντα με γέμιζε με άγχος και πονοκέφαλο . Όλα είναι τόσο ευάλωτα , ξεκινάς και δεν ξέρεις τι σε περιμένει σε κάθε βήμα που κάνεις μπροστά - ή μήπως πίσω;  Και εξηγούμαι για να μη παρεξηγούμαι : το ποτήρι το βλέπω μισογεμάτο και το να γνωρίζω νέους ανθρώπους και να ζω νέες καταστάσεις είναι στη λίστα αυτών που θέλω και επιζητώ . Αλλά αυτή η αρχή ...με γονατίζει. Ως άνθρωπος είμαι ενθουσιώδης και παρορμητική , συνδυασμός που σκοτώνει .Κερασάκι στη τούρτα , η θέση ζωής " όλα ή τίποτα " και το σενάριο της καταστροφής ολοκληρώθηκε...Κράτα κάβα παιδί μου κάτι , κράτα μια επιφύλαξη έστω .Λόγια στο βρόντο.Θα πάω κι ας μου βγεί και σε κακό - σιγά που δεν θα βγεί!Ξεκινάμε λοιπόν για την αρχή του νέου ταξιδιού με τις καλύτερες προσδοκίες , δίνοντας τον καλύτερό μας εαυτό και προσευχόμαστε ΠΑΝΤΟΥ [ κάποιος μπορεί να μας ακούσει...] να μη σκοντάψουμε πάλι στα ίδια μας τα πόδια...

   Και αν δεν σκοντάψουμε; Δεν υπάρχει καλύτερο... Η αρχή παραχωρεί τη θέση της στη μέση αυτή κατάσταση που κάτι καταλαβαίνεις , κάτι ξέρεις να περιμένεις , κάποια ανασφάλεια υποχωρεί και τα χαμόγελα δίνουν και παίρνουν .Νιώθεις μια βάση να χτίζεται σιγά σιγά κάτω απο τα πόδια σου και το σφίξιμο στο στομάχι αντικαθίσταται απο το γνωστό και ξακουστό φτερούγισμα της πεταλούδας - όχι αυτό που προκαλεί τυφώνα στην άλλη άκρη της γης , αλλά αυτό που προκαλεί ένα μοναδικό αίσθημα πληρότητας μέσα σου...Τώρα κάτι γίνεται , αναπνέεις κάπως καλύτερα.Η γη εξακολουθεί να γυρίζει αλλά δε σε ζαλίζει πλέον τόσο όσο πριν .Πετάς στα σύννεφα , το ξέρεις , το αντιλαμβάνεσαι και το ΓΟΥΣΤΑΡΕΙΣ . Όλα μπαίνουν σε μια σειρά - γιατί ; γιατί η αρχή επιτέλους πέρασε και - ευτυχώς - δεν άφησε πίσω της συντρίμια .

   Τις μισώ λοιπόν τις αρχές .Τις μισώ γιατί με κρατούν μακριά απο εκεί που θέλω να είμαι , απο εκεί που θέλω να φτάσω ως δια μαγείας και εκεί να μείνω , παρακαλώ. Δεν θέλω άλλο άγχος , άλλες ανασφάλειες , άλλους πονοκεφαλους. Θέλω το συννεφάκι μου , να το χαρώ και να με χαίρεται .Για όσο κρατήσει - τι κρατάει για πάντα εξάλου;...Πόσο να ζεις στα σύννεφα; Πάντα κάτι θα βρεθεί που θα σε προσγειώσει - ελπίζεις ομαλά ...

   Προς όλες τις αρχές του νέου έτους : είθε η διάρκειά σας να είναι σύντομη και να οδηγεί στα σύννεφα που όλοι ονειρευόμαστε να ζήσουμε ...