ΑΡΧΗ , ΠΑΛΙ...

   Νέα χρονιά ... Τις μισώ τις αρχές. Όλη αυτή η αβεβαιότητα , η αμηχανία , η άγνοια ...Το άγχος : " τώρα εγώ καλά κάνω ;" ,  "αν του πω αυτό θα το παρεξηγήσει;" , " να πάρω τηλέφωνο ή να περιμένω;" " που πάω ξυπόλητη στα αγκάθια;" . Το σφίξιμο στο στομάχι , είτε πρόκειται για νέα σχέση είτε για επαγγελματική αρχή . Είναι η ίδια αίσθηση που είχα όταν ερχόταν η σειρά μου να απαγγείλω ποίημα για τη σχολική γιορτή - ήθελα να ανοίξει η γη και να με καταπιεί ή έστω , ως δια μαγείας να μεταφερόμουν χρονικά δέκα λετπά αργότερα...Αλλεργία στα φώτα της δημοσιότητας , συν τοις άλλοις - πάντα στο τελευταίο θρανίο στη τάξη , πίσω πίσω .Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα .

  Η αρχή λοιπόν - όποια αρχή - πάντα με γέμιζε με άγχος και πονοκέφαλο . Όλα είναι τόσο ευάλωτα , ξεκινάς και δεν ξέρεις τι σε περιμένει σε κάθε βήμα που κάνεις μπροστά - ή μήπως πίσω;  Και εξηγούμαι για να μη παρεξηγούμαι : το ποτήρι το βλέπω μισογεμάτο και το να γνωρίζω νέους ανθρώπους και να ζω νέες καταστάσεις είναι στη λίστα αυτών που θέλω και επιζητώ . Αλλά αυτή η αρχή ...με γονατίζει. Ως άνθρωπος είμαι ενθουσιώδης και παρορμητική , συνδυασμός που σκοτώνει .Κερασάκι στη τούρτα , η θέση ζωής " όλα ή τίποτα " και το σενάριο της καταστροφής ολοκληρώθηκε...Κράτα κάβα παιδί μου κάτι , κράτα μια επιφύλαξη έστω .Λόγια στο βρόντο.Θα πάω κι ας μου βγεί και σε κακό - σιγά που δεν θα βγεί!Ξεκινάμε λοιπόν για την αρχή του νέου ταξιδιού με τις καλύτερες προσδοκίες , δίνοντας τον καλύτερό μας εαυτό και προσευχόμαστε ΠΑΝΤΟΥ [ κάποιος μπορεί να μας ακούσει...] να μη σκοντάψουμε πάλι στα ίδια μας τα πόδια...

   Και αν δεν σκοντάψουμε; Δεν υπάρχει καλύτερο... Η αρχή παραχωρεί τη θέση της στη μέση αυτή κατάσταση που κάτι καταλαβαίνεις , κάτι ξέρεις να περιμένεις , κάποια ανασφάλεια υποχωρεί και τα χαμόγελα δίνουν και παίρνουν .Νιώθεις μια βάση να χτίζεται σιγά σιγά κάτω απο τα πόδια σου και το σφίξιμο στο στομάχι αντικαθίσταται απο το γνωστό και ξακουστό φτερούγισμα της πεταλούδας - όχι αυτό που προκαλεί τυφώνα στην άλλη άκρη της γης , αλλά αυτό που προκαλεί ένα μοναδικό αίσθημα πληρότητας μέσα σου...Τώρα κάτι γίνεται , αναπνέεις κάπως καλύτερα.Η γη εξακολουθεί να γυρίζει αλλά δε σε ζαλίζει πλέον τόσο όσο πριν .Πετάς στα σύννεφα , το ξέρεις , το αντιλαμβάνεσαι και το ΓΟΥΣΤΑΡΕΙΣ . Όλα μπαίνουν σε μια σειρά - γιατί ; γιατί η αρχή επιτέλους πέρασε και - ευτυχώς - δεν άφησε πίσω της συντρίμια .

   Τις μισώ λοιπόν τις αρχές .Τις μισώ γιατί με κρατούν μακριά απο εκεί που θέλω να είμαι , απο εκεί που θέλω να φτάσω ως δια μαγείας και εκεί να μείνω , παρακαλώ. Δεν θέλω άλλο άγχος , άλλες ανασφάλειες , άλλους πονοκεφαλους. Θέλω το συννεφάκι μου , να το χαρώ και να με χαίρεται .Για όσο κρατήσει - τι κρατάει για πάντα εξάλου;...Πόσο να ζεις στα σύννεφα; Πάντα κάτι θα βρεθεί που θα σε προσγειώσει - ελπίζεις ομαλά ...

   Προς όλες τις αρχές του νέου έτους : είθε η διάρκειά σας να είναι σύντομη και να οδηγεί στα σύννεφα που όλοι ονειρευόμαστε να ζήσουμε ...