ΜΟΝΑΔΙΚΗ...

Από μικρή ήθελα να γίνω μοναδική.
Μοναδική και εισοδηματίας.
Κάτι σαν το τερπνόν μετα του ωφελίμου δηλαδή.Να λάμψει το αστέρι μου χωρίς να με απασχολούν ποταπά θέματα όπως , η διαβίωση και το προς το ζειν .Τα είχα φτιάξει μια χαρά στο μυαλό μου ...Δεν είχα ιδέα σε τι ήθελα να διαπρέψω , αλλά ήθελα να είμαι η μια και μοναδική σε αυτό.Φαντασία πλούσια από τα πρώτα  κιόλας χρόνια μου , έφτιαχνα σενάρια στα οποία πρωταγωνιστούσα ,άλλοτε ως διάσημη τραγουδίστρια ή/και ηθοποιός,άλλοτε ως ερευνήτρια που έβρισκε από το τρόπο καταπολέμησης μιας ασθένειας ως το μυστικό της ζωής.Μέχρι και το λόγο που θα έβγαζα όταν θα μου απένειμαν το Νομπέλ, είχα έτοιμο.Διότι , τι να την κάνεις τη φαντασία αν δεν είσαι εσύ το πρώτο όνομα στη μαρκίζα;...Σωστά; Σωστά...

Προετοιμασμένη για δάφνες και μεγαλεία , λοιπόν...Για αυτό που δεν ήμουν προετοιμασμένη ήταν για το πόσο απογοητευτικά διαφέρει η φαντασία με τη πραγματικότητα.Κανένα ταλέντο μου δεν αναγνωριζόταν όπως του έπρεπε: στο ωδείο δεν είχα τη καλύτερη φωνή , στα θεατρικά έργα δεν μου δόθηκε ο πρώτος ρόλος [ πάντα αυτή η αντιπαθητική συμμαθήτριά μου , με τα ξανθά μαλλιά και τα γαλανά μάτια ήταν η πρωταγωνίστρια ]. Στη χημεία ακόμα πιο σκούρα τα πράγματα  - όχι επιτυχή έρευνα , ούτε δύο στοιχεία που να μη προκαλούν έκρηξη σε συνδυασμό δεν μπορούσα να αναμείξω.Και το τελειωτικό χτύπημα : το όνειρο του εισοδηματία έσβησε για πάντα όταν συνειδητοποίησα οτι μόνο με ένα θαύμα θα μπορούσα να αποκτήσω την οικονομική άνεση που ονειρευόμουν - και ως γνωστόν , θαύματα δεν γίνονται.

Το όνειρο της μοναδικότητας όλο και απομακρυνόταν.Μέτριο ανάστημα , μέτρια εμφάνιση , μέτρια μαθήτρια , μέτρια φωνή και πάει λέγοντας.Μα όλα μέτρια πια;Εγώ αλλιώς το είχα δει το έργο να εκτυλίσσεται.Τώρα , φαινόταν οτι ακόμα και για κομπάρσος θα έπρεπε να το παλέψω.Και αυτό και έκανα.Τελείωσα το σχολείο - μέτριος βαθμός- , έπιασα δουλειά /άφησα δουλειά / άλλαξα δουλειά [ το μοτίβο της δουλειάς επαναλήφθηκε αρκετές φορές ].Μέτρια, μέτρια , μέτρια...

Όταν τα πάντα γύρω σου σε οριοθετούν και σε προσδιορίζουν είναι δύσκολο να μη μπεις στο τριπάκι και να το πιστέψεις και εσύ.Και αν πιστέψεις οτι είσαι ...στο μέτριο, το πιστεύουν και οι άλλοι γύρω σου.Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια , αρκετοί " λίγοι " άνθρωποι απο την ζωή μου - που τους έχρισα μοναδικούς ενώ δεν άξιζαν - και ανάλογες απογοητεύσεις απο ανθρώπους που πίστευα οτι θα είναι στη ζωή μου πάντα [ μεγάλη λέξη , το πάντα ...] και έφυγαν με τη πρώτη δυσκολία, για να καταλήξω στα εξής συμπεράσματα :
- ο,τι για εσένα είναι μοναδικό δεν χάνει τη μοναδικότητά του αν οι γύρω σου δεν συμφωνούν με αυτό, αρκεί να το πιστεύεις εσύ και φθάνει και περισσεύει.
- υπάρχουν πολλοί που θα σε χαρακτηρίσουν μέτρια , δεν υπάρχει ούτε ένας λόγος να τους πιστέψεις.
- μη βιάζεσαι να βαφτίσεις μοναδικούς αυτούς που σου δείχνουν ενδιαφέρον , μοναδικοί είναι όσοι μείνουν ως το τέλος δίπλα σου.

Άργησα αλλά επιτέλους κατάλαβα οτι όσο και αν κάποιοι σε απογοητεύουν - έστω και άθελα τους -δεν είναι επειδή είσαι λίγη ή μέτρια .Κάποια πράγματα , απλά δεν γίνονται , όπως κάποια υλικά απλά δεν δένουν μεταξύ τους.Τώρα προσπαθώ να περάσω στην " αντεπίθεση " : όσοι δεν με έχουν στη ζωή τους , δεν ξέρουν τι χάνουν - και εύχομαι να μη το μάθουν ποτέ γιατί η απογοήτευση θα είναι αβάσταχτη...Πρέπει δηλαδή να προσπαθήσω για να ανακτήσω το παιδικό μου "ψώνιο"! Ντεκαντάνς...

Εν μέρει , κατάφερα να πραγματοποιήσω το παιδικό μου όνειρο .Έγινα μοναδική αλλά όχι στο ευρύ κοινό , όχι διάσημη για το έργο μου και όχι μέσα απο δάφνες και στεφάνια : βγήκα μοναδική μέσα απο όλα όσα βίωσα , είμαι μοναδική στο πως αγαπάω και δίνομαι και έχω σταθερούς " θαυμαστές " που συμφωνούν στη μοναδικότητά μου και το αποδεικνύουν καθημερινά εδώ και πολλά χρόνια .Αν όλα αυτά δεν σε κρίνουν μοναδική , τίποτα άλλο δεν μπορεί ...Τώρα να μπορούσα να βρω και το τρόπο να γίνω εισοδηματίας...!