Το κατωθι ειναι ενα ποιημα που επαιζε στα μαθητικα λευκωματα απο κοριτσι σε κοριτσι.
We were young and we were innocent - and naive...
" Τα νεανικα ζευγαρια οταν βρισκονται στη νιοτη
ορκο δινουνε για παντα στην αγαπη τους τη πρωτη.
Το για παντα θα μου πειτε , ειναι λεξη πλανερη
απ'τις ψευτικες εκεινες που κανεις δεν τις τηρει.
Κι ομως , γνωρισα μια νεα που ειχε καποτε ορκιστει
το για παντα σε εναν νεο και εμεινε σε αυτον πιστη.
Την παρατησε ο νεος μα αυτη δεν το ξεχνουσε
το για παντα που σαν χορος στη καρδουλα της ηχουσε
Δεκα χρονια ειχαν περασει και μια μερα , καποιο δειλι
μια μικρη χαρα σαν πρωτα ελαμψε στα ωχρα της χειλη
Τι συμβαινει , την ρωτανε , και εχεις σημερα χαρα;
Σαν και σημερα , τους ειπε , τον πρωτοδα μια φορα .
Περασαν δεκαδες χρονια και την ειδανε μια μερα να χαμογελα μοναχη
κι απορησανε - τι να 'χει;
Σαν και σημερα τους ειπε , μου ειπε πριν απο καιρο
πως θα μ'αγαπα για παντα κι ορκο εδωσε ιερο
Κι εγειρε χαμογελωντας , κουρασμενη στη βεραντα
και σε λιγο η καρδια της , εσταματησε για παντα ..."
Περασαν πολλα χρονια για να μαθω οτι το ποιημα "ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ " ειναι της Ειρηνης Γκιουβετσα - πανω κατω.
Κλαμμα που λετε εμεις τα κοριτσακια.
Κλαμμα και εγω που δεν μου καθοταν ο Γιαννης - που ημασταν και στο ιδιο τμημα.
Πιστευαμε και εμεις τα αθωα πλασματα οτι θα αγαπουσαμε για παντα .
O tempora , o mores...
Ηταν ερωτας με τη πρωτη ματια.
Το ειχα φανταστει καπως αλλα η πραγματικοτητα ξεπερασε καθε προσδοκια.
Ηταν φωτεινο χωρις να ειναι χαζοχαρουμενο.
Ηταν εντονο αλλα διακριτικο.
Μαλακο και απαλο - και μονο στην ιδεα οτι θα με σκεπαζε γουργουριζα σαν ευτυχισμενη γατα.
Ηταν εκει , μπροστα μου.
Σε μια απλη και αχρωμη - κατα τα αλλα - βιτρινα.
Το σεντονι των ονειρων μου...
"Γεια σας , ηθελα να ρωτησω για το σετ σεντονιων που εχετε στη βιτρινα.Ποιο;Να σας δειξω.Να , αυτο εκει , δεξια κατω απο το μαξιλαρι με τον Μικυ ( τζιζους.. )...Ναι , ναι ,αυτο! Ημιδιπλο το εχετε;Ναι ; Ωραια...Ωραια υφη ( τζιζους!)...Θα μου πειτε τη τιμη;..Συγνωμη , δεν σας ακουσα καλα.Α.Τελικα σας ακουσα καλα ( τζιζους κι η μανα του !) .Ατοκες;Οχι , δεν εχω καρτα .Ειχα παλια αλλα τελικα αυτη με ειχε περισσοτερο και τη ξαποστειλα - μετρητα μονο ...Καποια καλυτερη τιμη;Ναι , σας ειπα μετρητα.Ποσο;Αυτο ειναι το καλυτερο που μπορειτε να κανετε;Μαλιστα.Ναι , καταλαβαινω , οτι μπορειτε κανετε ( τζι-ζους, λε-με !).Λοιπον , αν μπορειτε να το κρατησετε - εκτος αν εχετε και αλλα;- γιατι δεν εχω μαζι μου τοσα χρηματα , αλλα θα τα εχω αυριο...Σιγουρα;Οκ τοτε , τα λεμε αυριο , καληνυχτα σας. "
Ενταξει , ηταν υπεροχο.
Ενταξει , ηταν πανακριβο.
Αλλα το ηθελα.
Και θα το επαιρνα.
Φυσικα , το πηρα .
Πηγα σπιτι μου , ανοιξα τη συσκευασια , εκανα οτι δεν προσεξα τη μυρωδια της κολλας και το εστρωσα προχειρα στο κρεβατι μου.
Πρεπει να χοροπηδησα λιγο απο τη χαρα μου.
Μην απορειτε , καποιοι ανθρωποι σαν εμενα ζουν στιγμες εντονης χαρας αποκτωντας κατι που το ειχαν φανταστει καπως στο μυαλο τους και το ειδαν ξαφνικα μπροστα τους ενα ωραιο απογευμα.Αλλοι εχουν κολλημα με τις κουρτινες - η κολλητη μου εχει μανια με τα μαξιλαρια.Κουπες , πινακες , λαμπες , ριχταρια, βαζα .Και η λιστα ειναι ατελειωτη.Ολοι μας λιγο πολυ , εχουμε ενα κολληματακι με καποιο αντικειμενο - διακοσμητικο ή χρηστικο - για το σπιτι.Ε, το δικο μου ειναι τα σεντονια.Και μολις ειχα βρει τον βασιλια των σεντονιων ...
Μετα το χοροπηδητο , ηρθα στα συγκαλα μου , εβαλα τη λογικη να δουλεψει και αμεσως μετα το πλυντηριο.
Χμμμ, στους 40 στα χρωματιστα - ειναι και βολικο το γλυκο μου!
Το βαζω για πλυσιμο, το απλωνω και το ξεχναω προς στιγμην.
Σε αυτο το σημειο θα πρεπει να επισημανω ενα σημαντικοτατο γεγονος : εγω , δεν σιδερωνω.
Εχω χωσει την αδελφη μου που σιδερωνει καλα και γρηγορα .
Εγω μαγειρευω ομως , ενταξει;
Μετα απο δυο μερες βρηκα το σεντονι μου σιδερωμενο , ετοιμο στο κρεβατι.
[ Οποια/ος πει οτι σιδερωνει την ιδια μερα τα ασιδερωτα ειναι μεγα ψευτης!]
Αλλαζω λοιπον σεντονια στο κρεβατι μου , αλλαζω και παπωματοθηκη , τακτοποιω τα μαξιλαρια μου και ειμα ετοιμη για υπνο.
Ενταξει , ο υπνος δεν αλλαξε , ουτε εγινε καλυτερος με το καινουργιο σεντονι.Η διαθεση μου ομως ηταν μια χαρα.
Και περασαν οι μερες.
Και ηρθε η ωρα να αλλαξω σεντονια.
Φτου ξανα μανα , πλυσιμο , απλωμα , σιδερωμα.
Μονο που αυτη τη φορα το σεντονι ηρθε παρεα με την αδελφη μου.
"Δεν μου ειπες Αντωνια , ποσο το πηρες το σετ των σεντονιων; "
Της λεω τη τιμη και γουρλωνει ματια.
"Ενταξει μωρε , ηταν λιγο ακριβο (τζιζους ξανα-μανα) αλλα τα αξιζε τα λεφτα του"
"...."
"Τι;ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΝΑ ΕΒΑΨΕ;;;;"
"Οχι , οχι .Δεν εβαψε."
"Αλλα;"
"Τζαμπα τα λεφτα ρε Αντωνια.Το σεντονι ειναι θεοστραβο"
"Παρντον;"
"Το σεντονι λεω , ειναι στραβο.Αλλου παει η μια ακρη αλλου η αλλη"
"Παρντον;"
"Παιδι μου δεν με ακους;Εινα στραβο λεμε, αλληθωρο , ζαβο , πως το λενε! "
"Πως εγινε αυτο;"
"Τι πως εγινε;Ενα δυο πλυσιματα και ηρθε και στραβωσε.Ηταν να στραβωσει δηλαδη , δεν εφταιγε το πλυσιμο.Ηταν ελαττωματικο δηλαδη...Αντωνια;Αντωνια!"
"(σνιφ...Τζιζους αλλα σνιφ... ) "
"Ενταξει μωρε , πως κανεις ετσι;Ενα σεντονι ειναι!Αλλα το χρυσοπληρωσες τζαμπα κι αδικα "
"Το σεντονι μου ...Στραβο...Το σεντονι μου ..."
"Καλα , στρωστο τωρα και ξεπερασε το" - η λογικη αδελφη μου ...
Φυσικα , δεν το εστρωσα.
Το εκλαψα πρωτα , το θρηνησα και μετα τα σαραντα του , το ξεπερασα και το ξαναεστρωσα.
Αλλα ο ερωτας ειχε ξεφτισει.
Τα χρωματα του ευτυχως οχι .
Εκτοτε το πλενω και το απλωνω προσεκτικα - μη γινουμε και ρομπα στο στη γειτονια.
Και το χρησιμοποιω αραια και που.
Πηρα αλλα σεντονια, με αλλα χρωματα και σχεδια και χρησιμοποιω.
Αλλα κανενα δεν μου εκανε κλικ οπως εκεινο.
Το στραβο. Το αγαπημενο μου θεοστραβο σεντονι...
Ερως ανικατε μαχαν.
Τι ωραια που ειναι να εισαι ερωτευμενος.
Τα παντα γυρω σου , το συμπαν ολο , μετακομιζει σε ενα ροζ συννεφακι.
Ζεις κι αναπνεεις με το ονομα του στα χειλη σου.
Οσο για το ποθο...
Κομαρες , νεφρα σε επικινδυνη κατασταση και παλι ...εκει!
Τρως , κοιμασαι , δουλευεις και το μυαλο σου ειναι κολλημενο στον ιδιο σκοπο.
Οταν τον συναντας εισαι ΣΙΓΟΥΡΗ οτι ακους τα χερουβειμ - μονο για τον ερωτα σας.
Εξαλλου , ο ερωτας σας ειναι μοναδικος , ΚΑΝΕΝΑΣ αλλος δεν νιωθει οπως εσεις...
Το χαμογελο κολλημενο - προωρα ρυτιδες αλλα για την αγαπη μου , τα παντα!
Κομπος στο λαιμο , κομπος στο στομαχι , Πατησια - Κολιατσου το δρομολογιο.
Σκεφτεσαι οτι αγαπας πιο πολυ απο οσο αντεχεις - και ειναι αληθεια.
Οτι μα οτι και να κανεις , με οποιον και να εισαι , σκεφτεσαι ποτε θα ερθει η ωρα να τον δεις.
Και οταν ειναι η ωρα να αποχωριστειτε , οι ωρες μεχρι να τον ξαναδεις σου φαινονται αιωνες .
Ζεις σε ενα μικροκοσμο που χωραει μονο εσενα και την αγαπη σου.
Το δικο μου παπλωμα...
Πηγαινετε σινεμα αγκαλιασμενοι.
Πηγαινετε για φαγητο αγκαλιασμενοι.
Γενικως , ειστε αγκαλιασμενοι.
Μονο στο αυτοκινητο εν κινησει , γαμω το δε γινεται να ειστε αγκαλιασμενοι.
Ζεις για τα φιλια του.
Και για τα χερια του.
Και σου ειναι αδυνατο να μην τον αγγιζεις.
Αααααχχχ, ο ερωτας...
Σε χανει το σπιτι σου και οι γονεις σου μονο που δεν ξανασυστηνονται απο το πολυ χρονο που κανουν να σε δουν.
Οι φιλοι σου σε βλεπουν στη χαση και στη φεξη - και οταν τους βλεπεις , ΦΥΣΙΚΑ , τους μιλας μονο για την αγαπη σου...
Στη δουλεια παραμελεις τα παντα , που να βρεις χρονο για δουλεια οταν μιλατε ακαταπαυστα : στο κινητο , στο σταθερο , στο τσατ , με μηνυματα , με φατσουλες και καρδουλες , με...
Χανεις βαρος επειδη δεν μπορεις να φας απο τη χαρα σου αλλα μετα απο τοσες εξοδους για φαγητο - ΟΛΑ τα ζευγαρια που σεβονται τον εαυτο τους βγαινουν κυριως για φαγητο - τα παιρνεις πισω και διπλα.
Ενταξει , ας το παραδεχτουμε : πλεον περπατας σαν ενας ζευγαρωμενος καουμποης...
Περασε μια ΟΛΟΚΛΗΡΗ ωρα που δεν σου ειπε οτι σ'αγαπαει: υστερια , αγχος , ταχυκαρδια .
"Επαψε να με αγαπαει! Βρηκε αλλη! Θα της τα βγαλω τα ματια ! Οχι τα δικα του , τα δικα του ειναι τοσο γλυκα , τοσο υπεροχα , χανομαι σ'αυτα , ειναι... "
Σου λεει οτι σ'αγαπαει και η καρδια σου ξαναβρισκει το ρυθμο της .
"Τι εννοεις θελεις να βγεις με τους φιλους σου;;;;Αυτο ηταν λοιπον; ΔΕΝ ΜΕ ΑΓΑΠΑΣ ΠΙΑΑΑΑΑΑ! [ κλαμμα γοερο ] "
"Μη μου τα δινεις ολα στο χερι , ασε με να σε κυνηγησω λιγο , να κατακτησω και εγω κατι!"
"Θελεις να με εχεις του χεριου σου;;Ε;;;Αυτο θες;;;Ε, οχι κυριε , μπορω και χωρις εσενα ! "
[ Γοερο κλαμμα ]
Ειναι τοσο ευκολο να καταστραφει ο κοσμος σου , μια λεξη - αυτη που λεει ή αυτη που δεν λεει - και μονο αρκει.
Τα παντα μπαινουν στο μικροσκοπιο.
Ολα μετρανε και ολα υπολογιζονται.
Εις βαρος του , φυσικα...
Αλλα οταν σε φιλαει , ξεχνας τον λογο του τσακωμου - βασικα ξεχνας και το ονομα σου.
Η σχιζοφρενεια σε ολο της το μεγαλειο.
Οι ειδικοι μιλουν για ενα διαστημα διαρκειας του ερωτος , το πολυ δυο χρονια.
Αν ηταν παραπανω , τα ψυχιατρεια θα γινονταν αλυσιδες με υποκαταστηματα σε καθε γειτονια.
Βεβαια και τα δυο χρονια , πολυ ειναι.
Αρκετο για να γινεις διχασμενη προσωπικοτητα.
"Γιατι δεν βγαινουμε ποτε πια εξω;Ολο σπιτι σου θα ειμαστε ;"
"Δεν μ'αγαπας πια ! Δεν με ξεμοναχιαζεις οπως πριν! Ολο για βολτες εισαι , να κατσουμε να χουχουλιασουμε μαζι δεν θες πια ...ΔΕΝ Μ'ΑΓΑΠΑΣ ΠΙΑΑΑΑΑΑ! [ γοερο κλαμμα ]"
Θεοι , πως επιβιωσα;
Πως επιβιωνουμε ολοι απο το τσουναμι του ερωτα;
Μετα βιας, ετσι επιβιωνουμε...
Και μετα ανασαινουμε.
Ειτε εχουμε παραμεινει με το ...αντικειμενο του ποθου μας , ειτε οχι.
Ειτε ο ερωτας εχει γινει αγαπη , ειτε παρελθον.
Και μετα η ζωη ξαναμπαινει στις κανονικες της ραγες.
Και οταν θυμομαστε την εποχη που ειμασταν καψουρηδες , τα θυμομαστε ολα τοσο ομορφα , τοσο ιδεατα.
Για ενα περιεργο λογο , ο εγκεφαλος επιλεγει να θυμαται μονο τα ωραια - τα ασχημα τα σβηνει .
Μονο με κοπο , καααατι θυμασαι απο τσακωμους .
Την παρανοια , οχι καλε , ποια παρανοια , μια χαρα ημουν...
Και μετα απο καποιο καιρο , γαμω το , μας λειπει ο ερωτας...
Θελουμε παλι τις πεταλουδες στο στομαχι...
Καλα , και το αχαλινωτο σεξ.
Ξεχναμε , ξεχναμε αλλα παλι τον ζηταμε τον ερωτα.
Και παντα θα τον ζηταμε.
Γιατι κατα βαση , κατα βαθος και κατα πλατος , ειμαστε γεννημενοι για να αντεχουμε την παρανοια.
Μικρο το τιμημα : χανεις το μυαλο σου αλλα το κερδος ειναι φιλια , και αγκαλιες , και γλυκες , και χαμογελα...
Ειπαμε και σεξ!
Τρελλη και ερωτευμενη , με εσενα μαγεμενη...
Αδιεξοδα.
Παντου αδιεξοδα.
Dead ends /Road to nowhere.
Καμμια διαφυγη.
Απο τα παντα και απο το τιποτα .
Απο τον ιδιο σου τον εαυτο.
Θελεις να ουρλιαξεις , να βγεις εξω στο μπαλκονι και να ουρλιαξεις μεχρι να μην εχεις πλεον φωνη.
Απαγορευεται.
Στρωνεις και κοιμασαι.
Στρωνεις και μενεις αυπνος μια ζωη ολοκληρη.
Δεν φταινε οι αλλοι.
Δε φταις και εσυ.
Αυτο που σε τρωει φταιει.
Αυτο που δεν γιατρευεται .
Μονο μπαλωνεται.
Ραβε ξηλωνε , μια ζωη.
Καμμια κινηση.
Ουτε ενα βημα - ουτε εμπρος , ουτε πισω.
Πριν δεν ηθελες .
Τωρα δεν μπορεις .
Σε βασανιζει μια ιδεα.
Η μονη ιδεα.
Κι αυτο απαγορευεται.
Ολα απαγορευονται.
Το μονο που επιτρεπεται ειναι να συνεχισεις να υπαρχεις .
Πως να υπαρχεις;
Πως να αντεξεις τη στασιμοτητα σε ενα κοσμο που ολοενα τρεχει;
Παγωμενη στο ιδιο σημειο.
Θα τρελαθεις .
Το εχεις αποδεχτει ως το πιο πιθανο ενδεχομενο.
Φυσικα ουτε αυτο επιτρεπεται.
Εκεινοι ειναι εκει .Και δεν ειναι.
Οι αλλοι ειναι διπλα σου.Δεν ξερουν.
Και τι να μαθουν;
Οτι εισαι σε αδιεξοδο;
Δεν θα το καταλαβουν .
Δεν θα το δεχτουν .
Στο τελος δεν θα μπορουν να κανουν τιποτα παρα μονο να σε κοιταξουν λυπημενα .
"Κριμα..." .Και μετα να συνεχισουν.
Δεν υπαρχει λογος να μη το κανουν.
Και εσυ θα συνεχισεις να βλεπεις το ενα βαγονι μετα το αλλο να σε προσπερνα.
Ποσο αντεχει μια ανθρωπινη καρδια;
Ποσο αντεχει το μυαλο πριν παρει το δρομο που δεν εχει επιστροφη;
Μετεωρη.
Στεκεσαι σε τεντωμενο σχοινι πανω απο το κοσμο.
Κανενα διχτυ ασφαλειας.
Εισαι μονη σου.
Στο σχοινι εισαι μονη σου .
Και φοβασαι .
Τρεμεις να πεσεις .
Τρεμεις και να σταθεις .
Περιμενεις τη πτωση .
Ως καθαρση.
Κατι που να μπορει να γινει , κατι που να επιτρεπεται.
Δεν εχει νοημα .
Δεν βγαζουν νοημα ολα αυτα , παρα μονο σε εσενα.
Περιμενεις ανταποκριση;
Επιφανειακη θα ειναι.
"Το δραμα του το ζει ο καθενας μονος του "
Επιδεσμο περιμενεις.
Προσωρινο χαδι .
Για αυτο ριχνεις μελανι στο χαρτι.
Βαρεθηκες να ριχνεις δακρυα - στεγνωνουν και δεν μενει τιποτα .
Αυτο μενει.
Το μονο φως.
Τι θα αφησεις πισω σου;
Τι θα θυμιζει οτι υπηρξες;
Οτι δεν εφταιγες , δεν εφταιγες...
Αδιεξοδα , παντου αδιεξοδα...
you walk alone you stand alone
Με τα μωρα ενα θεματακι , το εχω .
Οταν βλεπω μωρο γινεται η φωνη μου υπερηχητικη [ ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι!!!!!ενα μωρακι !!!!]
Αρχιζω να μιλαω μια ακαταλαβιστικη γλωσσα [ τσι ειναι μωρε;γουτσου,γουτσου,γουτσου , το μωλακι !!!]
Επανερχομαι στην ελληνικη γλωσσα με απειλες [ θα στα φαω τα μπουτακια εγω !που ειναι το μπρατσακι να το φαω κι αυτο !]
Και φυσικα τα παντα , μα τα παντα γινονται υποκοριστικα [ ματαααακια μου !τι δαχτυλακια ειναι αυτα ;! μαγουλακια μου γλυκα κ.ο.κ.]
Παραδοξως , ολα αυτα τα παθαινω με τα μωρα των αλλων - και μονο .
Το λεγομενο και διασημο ανα την υφηλιο μητρικο αισθημα , περασε και δεν αγγιξε στην περιπτωση μου.
Ολη αυτη η ευθυνη , ολο αυτο το αγχος , το ΙΣΟΒΙΟ αγχος με αποθαρρυναν απο μικρη ηλικια απο αυτα τα επικινδυνα μονοπατια.
Ειμαι και καλομαθημενη , βεβαια...
Αλλα βασικα , αυτο , το να νιωσεις ετοιμη να γινεις μανα , προσωπικα , δεν το ενιωσα ποτε.
Κατεληξα λοιπον απο νωρις στο εξης συμπερασμα :
Δεν ειναι ολες οι γυναικες γεννημενες για να γινουν μανες .
Οπως δεν ειναι γεννημενοι κι ολοι οι ανδρες να γινουν πατεραδες.
Δυστυχως , πολλοι γονεις , δεν θα επρεπε να εχουν παιδια .
Δεν θα επρεπε να τους ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ να κανουν /εχουν παιδια.
Αλλα αυτο ειναι ενα αλλο μεγαλο θεμα .
Επι του θεματος , λοιπον .
Εγω δεν ειμαι γεννημενη για να γινω μανα.
Ειμαι γεννημενη για μεγαλα πραγματα !
Σε αυτο το σημειο , σταματατε τα γελια παρακαλω...
Ειμαι γεννημενη για να ειμαι "η θεια Αντωνια " .
Εντελως , ομως.
Ειμαι αυτη που θα κανει μπειμπι σιτινγκ τις πιο απιθανες ωρες .
Θα φιλησω/φυσηξω τη κοιλια του μωρου μεχρι να ξεκαρδιστει απο τα γελια.
Ειμαι αυτη που , ενταξει , δεν τρελαινεται να ξεσκατωνει.
Αλλα λιωνει να ταιζει το μωρο - ειδικα οταν το μωρο την ωρα που πινει το γαλα του πιανει με το χερακι του το δαχτυλο μας , ετσι για ασφαλεια ...
Και φυσικα ειμαι αυτη που θα μιλαει για ωρες ατελειωτες στο μωρακι μεχρι που να το πιασει ο υπνος - επιτελους...
Ειμαι και αλλα βεβαια .
Ειμαι η μισοτρελλη θεια Αντωνια , που λεει τα καλυτερα αστεια .Που παιζω μαζι με τα παιδια ολα τα ηλεκτρονικα και μη παιχνιδια τους.
Που τα ακουω για τον απλουστατο λογο : οτι εχωι τη πολυτελεια του χρονου να το κανω.
Ειμαι η θεια Αντωνια που θα μαθει στο παιδι ολες τις καλες βρισιες .
Που θα παρω το μερος του οταν η μαμα το μαλωσει.
Ειμαι ΑΥΤΗ η θεια Αντωνια που θα ξερει τα βαθια μυστικα του παιδιου - γιατι ειναι "ταφος , λεμε ! ".
Η θεια Αντωνια που δεν ειναι θεια-θεια εξ αιματος , αλλα ειναι ...η θεια Αντωνια , απλα .
Λιωνω οταν ο 10χρονος γιος της καλυτερης μου φιλης , μολις με δει , τρεχει να με αγκαλιασει και να με φιλησει - ειδικα αν εχει καιρο να με δει.Τον κανω να γελαει , τι να πω...
Νομιζω οτι τα παιδια ξερουν .Ενστικτωδως καταλαβαινουν , λαμβανουν την αγαπη ακομα κι αν αυτη δεν εκφραζεται με λογια ή με πραξεις .Απλα ...το καταλαβαινουν.
Και το ανταποδιδουν με μεγαλειωδη τροπο - χωρις ιχνος προτερης σκεψης: στη δινουν αμεσα χωρις φανφαρες και προλογους και ιστοριες .Ανοιγουν την αγκαλια τους και σε κλεινουν εκει μεσα λες και ειναι το πιο φυσικο πραγμα το κοσμο - και ειναι .
Οταν λοιπον , δεν εισαι η μαμα , αλλα η θεια Αντωνια , εχεις μονο κερδη να λαμβανεις .
Δεν εισαι εσυ αυτη που θα πρεπει να βαλει το παιδι σε προγραμμα : διατροφης , υπνου κ.λ.π.
Δεν ξενυχτας τα βραδια για να το ταισεις / επειδη ειδε κακο ονειρο και τετοια σχετικα - αρα ;
Αρα εισαι ξεκουραστη να ασχοληθεις μαζι του οταν θα σου δειξει τη ζωγραφια που εκανε και θα εχεις και το κουραγιο να δειξεις τον πρεπον ενθουσιασμο.
Φυσικα , δεν εισαι εσυ αυτη που θα στιγματισττει - εστω και παροδικα - ως κακια , γιατι το μαλωσες .
Τουναντιον , θα εισαι εκεινη που θα παει για να κλαφτει για την αδικη ζωη που ζει...
Η πολυτελεια του χρονου , φιλοι μου , η πολυτελεια του χρονου...
Σε καθιστα ετοιμοπολεμη για παιχνιδια : οτι ακριβως θελουν τα παιδια , απο βρεφη ως παιδια σχολειου και οχι μονο.
Αυτος ο ρολος λοιπον ειναι κομμενος και ραμμενος στα μετρα τα δικα μου.
Γεννηθηκα για να γινω σταρ !
[αυτο το οτι γελατε καθε φορα που το λεω , με ανησυχει , να το ξερετε ...]
Και γεννηθηκα για να ειμαι θεια - εκτος απο "θεια "...
Που με τη πρωτη ευκαιρια θα πιει κι ενα καφεδακι με τη φιλεναδα της που τρεχει και δεν προλαβαινει.
Και θα την ακουσει.
Και θα της πει τα εσωψυχα της .
Μεχρι που θα ακουστει ενα κλαμμα.
Ή ενα "μαμαααα! " απο το αλλο δωματιο.
Τοτε , θα αναψω το τσιγαρακι μου [ ειτε στη βεραντα αν ειναι καλοκαιρι , ειτε στον απορροφητηρα ή στο τζακι αν ειναι χειμωνας ] , θα ακουω τη φιλη μου να προσπαθησει να κοιμησει το παιδι και θα πω χαμηλοφωνα στον εαυτο μου :
"Ειναι ωραιο να εισαι η θεια Αντωνια - ω, ναι..."
Υ.Γ. " Τι μωρο εισαι εσυ ! Τι ματακια ειναι αυτα ! Σου αρεσε η λεξη που ειπα πριν ;Δε θα σταματησω να τη λεω για να σε κανω να γελας ! Baby,baby,baby..."
Ολα ξαναγυριζουν.
Οχι παντα στη προτερη θεση τους.
Αλλα ξαναγυριζουν.
Πως λενε , ροδα ειναι και γυριζει;
Αυτο.
Το θεμα ειναι σε ποια φαση της ροδας βρισκεσαι εσυ οταν η ροδα του αλλου τον ξαναφερει σε εσενα.
Εκει αρχιζουν τα δυσκολα.
Δυσκολο πραγμα το κοινο σημειο.
Το κοινο χρονικο σημειο.
Συναντιομαστε τυχαια και αρχιζουν οι αλυσιδωτες κινησεις.
Η αλυσιδα εχει παντα εναν αδυναμο κρικο.
Καμμια φορα και παραπανω απο εναν.
Θα σπασει η αλυσιδα.
Και κατι μεσα σου.
Αλλα μαζευεις τα κομματια σου κι υστερα προχωρας.
Με ενα ακομα παθημα στις αποσκευες σου.
Και μετα οι μελισσες ξαναρχονται.
Και εσυ;
Εσυ τι κανεις τοτε;
Ξεκινας παλι τις βολτες στους αγρους ή κανεις τον αδιαφορο καμποσο;
Η λογικη λεει να σφυριξεις αδιαφορα.
Η λογικη.
Που οταν τη χρειαζεσαι περισσοτερο τοτε σε εγκαταλειπει η ρουφιανα.
Και ξαναρχεσαι.
Και ξαναρχιζουμε τις βολτες μας τα βραδια.
Αλλα κατι λειπει.
Παντα κατι θα λειπει.
Και αυτο ειναι που θα σπασει τον επομενο κρικο.
Δεν εχει νοημα.
Δεν εχει αισιο τελος.
Αλλα η καλη σου η καρδια δεν το ξερει αυτο.
Ή το ξερει αλλα σφυριζει εκει αδιαφορα.
Γιατι η βολτα ειναι παντα το ζητουμενο.
Η βολτα ΕΙΝΑΙ ο αδυναμος κρικος σου.
Οι αλυσιδες μας θα μπλεχτουν για αλλη μια φορα αλλα η βολτα δεν θα ειναι ποτε η ιδια.
Και το τελος ειναι βεβαιο.
Αλλα παντα ελπιζεις.
Ελπιζεις σε μια επαναληψη ΕΚΕΙΝΗΣ της βολτας, της πρωτης.
Γυαλινος κοσμος.
Φρουδες ελπιδες.
Πως την πειθεις τη ρημαδα τη καρδια οτι το τελος ειναι τελος;
Πως φερνεις το ενα ποδι μπροστα απο το αλλο στο σωστο δρομο;
Τους θαυμαζω τους ανθρωπους που μαθαινουν απο τα λαθη τους .
Και δεν τα ξανακανουν.
Και κανουν αλλα.
Με αλλες ροδες , σε αλλες βολτες.
Τον αγαπας τον εαυτο σου.
Τον εχεις στα ωπα-ωπα.
Για αυτο και θελεις να ξαναζησει τις ομορφες στιγμες.
Αλλα ενστικτο αυτοσυντηρης , μηδεν .
Ελα λοιπον.
Εδω ειμαι.
Ξερω οτι θες να χτυπησεις παλι τη πορτα μου.
Θα σου ανοιξω , παλι.
Αλλα δεν εχω ιδεα τι θα βρεις πισω απο τη πορτα.
Εμενα , ναι .
Αλλα μια διαφορετικη εικονα μου.
Πιο υποψιασμενη.
Πιο φοβισμενη.
Πιο...πιο...
Την ξεκιναμε παλι τη βολτα μας.
Με τις καλυτερες προθεσεις.
Με την ελπιδα να γινουμε η εξαιρεση στο κανονα.
Να φτιαξουμε ενα ομοιωμα του πρωτου κυκλου με καλυτερες προδιαγραφες.
Το τι θα γινει δεν το ξερω.
Το φοβαμαι.
Αλλα δεν το ξερω.
Ξερω μονο οτι θελω τη βολτα μας και παλι.
Ελπιζω να εχει καλη μερα ...
Ελπιζω να εχει καλη μερα ...
