ΑΝΝΑ ΒΙΣΣΗ

Τις ημερες που μου κολλανε στο μυαλο τραγουδια της Αννας Βισση , τις φοβαμαι.

Αρχιζω με αναλαφρα τραγουδακια και καταληγω στα βαρια καψουρικα.

Μετα κατρακυλαω σε Ρεμο και Βαρδη -> ο δρομος για τον Παριο μολις ανοιξε.

Ειναι να μη τις φοβαμαι μετα ;

Και μετα ανοιγει το χρονοντουλαπο...

Οποιος περασε και δεν περασε , παρελαυνει στη σκεψη μου.

Η πρωτη αγαπη λενε δε ξεχνιεται ποτε .

Καλα το λενε.

Ο Γιαννης της πρωτης γυμνασιου.

Τι του ειχα κανει αυτου του παιδιου;

Απο ματακια μεχρι τηλεφωνηματα σπιτι του στις 3 το πρωι.

Ευτυχως τοτε δεν υπηρχαν μετρα κατα των stalkers.

Αλλιως θα ειχα ηδη φακελο.

Ο Γιαννης λοιπον , ποτε δεν με αγαπησε .

Οχι οτι του αφησα και περιθωριο εγω και το κυνηγι μου.

Τον καημενο , πρεπει να τον ειχα τρομαξει !

Και στη δυσκολη ηλικια της εφηβειας ειναι αβασταχτο να τρομαζει κανεις.

Πολλες φορες αναρωτηθηκα τι θα εκανα αν τον συναντουσα τυχαια καπου.

Θα μου μιλουσε ;

Θα του μιλουσα ;

Και τι θα λεγαμε;

Ενα σωρο ρομαντικα σεναρια στα νεοτερα χρονια μου - τα αρλεκιν σε καταστρεφουν , τελεία.

- Θα κοιταζομασταν στα ματια και ολα οσα νιωθαμε και καταπιεσαμε τοσα χρονια θα εβγαιναν στην επιφανεια και θα μας "επνιγαν".

- Θα με εβλεπε και θα με εβριζε.

- Θα με εβλεπε και θα το εβαζε στα ποδια.

- Θα με εβλεπε και σιγα μη καταλαβαινε ποια ειναι αυτη που τον κοιταει επιμονα.

Δεν ειναι ολα τα σεναρια ρομαντικα , εχει και ρεαλιστικα το μαγαζι - αμε.

4 χρονια καψουρα ο Γιαννης.

Μεχρι που αλλαξα σχολειο και δεν τον ξαναειδα.

Τα επομενα φλερτ και ρομαντικες συνευρεσεις των σχολικων χρονων ειναι μια θολουρα.

Περασαν μα δεν αγγιξαν - μεταφορικα και κυριολεκτικα.

Και μετα ηρθε ο Γιωργος.

Ο Γιωργος ο κρητικος.

Αν ειχα αλμπουμ φωτογραφιων με πρωην , στη θεση του πιο ωραιου και γοητευτικου θα ειχα τον Γιωργο.

Ψηλος , μελαχρινος, με μαυρα ματια.

Που δεν μπορω να καταλαβω γιατι τον χωρισα;

Εχουν περασει και τοσα χρονια!

Κατι θα με χαλασε μαλλον.

Μπορει απλα να μη μου εκανε.

Ουτε τι ζωδιο ηταν δεν θυμαμαι.

Μη νομιζετε οτι εχω βεβαρυμενο παρελθον - χαλια μνημη εχω .

Απο τις λιγες σχεσεις που εχω κανει , θυμαμαι παντα την αρχη και το τελος.

Συνηθως την αρχη τη προκαλουσα εγω - νετα σκετα.

Παιχνιδια γυρω γυρω ολοι δεν εκανα ποτε - ζαλιζομαι ευκολα και χαλιεμαι.

Το τελος της σχεσης μια εγω , μια ο αλλος.

Απο τη σχεση θυμαμαι σκηνες .

Σκηνες και λογια.

Και εντονα συναισθηματα.

Αλλοι θυμουνται τα παντα.

Εγω εστιαζω τη μνημη μου σε ακραια πραγματα.

Ως ακραιος ανθρωπος.

Ολα ή τιποτα.

Και συνεχιζει το μυαλο τα ταξιδια του στο παρελθον.

Με μουσικο σεντονι πλεον Παριο και Μαρινελλα - βαρυ πυροβολικο.

Τι εκανα λαθος;

Τι δεν εκανα που θα επρεπε να ειχα κανει;

Ως ποιο σημειο εφταιγα εγω;

Το χρονοντουλαπο μπορει να σε κατασπαραξει , ως αγριο και ατιθασο θηριο που ειναι.

Και οι σκεψεις τρεχουν πλεον.

Ενα τραγουδι σου θυμιζει κατι.

Μια εικονα κατι αλλο.

Ενα αρωμα , τα παντα ...

Σε αυτο το σημειο εχω καπνισει ενα πακετο , εχω πιει τα παντα.

Δεν κλαιω.

Προβλημα αυτο.

Με πιανει πονοκεφαλος .

Προσπαθωντας να βαλω σε ταξη τις σκεψεις του σημερα , του χθες.

Με εχει ρουφηξει η δινη και με στριφογυρνα.

Τι να κανουν αυτοι οι ανθρωποι σημερα;

Θα με θυμουνται και αυτοι οπως εγω ;

Θα αναπολουν καλες στιγμες και θα ξορκιζουν τις κακες;

Σιγα σιγα ξαναγυριζω στη Βισση.

Ολα κανουν το κυκλο τους.

Αλλιως μενεις κολλημενος στο ιδιο σημειο - ουτε εμπρος , ουτε πισω.

Με το τελευταιο μου τσιγαρο και τη τελευταια γουλια ακουω και το τελευταιο τραγουδι της Βισση:

Αλητισσα ψυχη.

"Γιατί έχω αλήτισσα ψυχή και δε πονάω

Ξέρω να αντέχω και να κλείνω μια πληγή

Κι αν δεν αξίζει κάτι πάντα προσπερνάω

Είμαι απ’ τα πάθη μου πολύ πιο δυνατή " .

Αναβω φωτα , ανοιγω παραθυρα να φυγει η τσιγαριλα.

Και ξαναβγαινω στο παρον.

Χωρις τραγουδια της Αννας Βισση για καιρο ακομα.

Θα ξανα ερθει η στιγμη της αναπολησης.

Της απογραφης και της εκτιμησης .

Και θα το ξερω οταν ξυπνησω ενα πρωι και σιγομουρμουραω τραγουδι της Βισση.

Ειναι να μη τις φοβαμαι αυτες τις μερες;